Geçtiğimiz pazartesi günü Kahramanmaraş’ta meydana gelen iki büyük sarsıntı 10 vilayette büyük yıkımlara neden olurken yaralı vatandaşların tedavisi de Türkiye’nin birçok noktasında devam ediyor. Zelzeleler sonrası bölgeye ülkenin dört bir yanından hekimler giderek hastalara şifa olmak için çabalarken Çam ve Sakura Kent Hastanesi Plastik Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Kısım Sorumlusu Doç. Dr. Perçin Caşkan da bölgeye giderek depremzedelerle ilgilenmişti.
Sonrasında yine İstanbul’daki misyonunun başına dönen Doç. Dr. Caşkan, 1999 yılında yeni mezun bir tabip olarak misyon yaptığını ve ailesinin de 1999 Depremi’nde enkaz altında kaldığını tabir etti. Doç. Dr. Caşkan, geçmişte yaşadıklarını ve bugün Kahramanmaraş merkezli zelzeleler sonrası bölgede yaşadıklarını anlattı. Caşkan’ın bölgedeki çocuklara ait açıklamalarıysa yürkelere dokundu.
“ AİLEM 1999 DEPREMİ’NDE ENKAZ ALTINDAYDI, ENKAZ BAŞINDA BEKLEMEK NEDİR BİLİYORUM”
Deprem bölgesindeki izlenimlerini aktaran Çam ve Sakura Kent Hastanesi Plastik Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Kısım Sorumlusu Doç. Dr. Perçin Caşkan, “İlk evvel Adıyaman sonrasında Malatya vilayetine uçtum. 12’nci saatte zelzele alanındaydım. Kısa müddette bir sistem kurmak ismine bence ilerleme kaydetmişiz, sarsıntı başlı başına güç bir şey. Benim ailem, 1999’da Gölcük’te enkaz altındaydı. Ben hasta yakını ne demek, enkaz başında beklemek nedir biliyorum. Tıpkı anda eğitim ve araştırma hastanesinde çalışıyordum, o hastaları yönetmek sıkıntı bir şey, çok güzel biliyorum. İnsanların panik haliyle yapabilecekleri şeyler çok kısıtlı. O manada dışarıdan takviye verilmesi muhakkak çok kıymetli. Gittiğimde tabip arkadaşlarımla, bütün sıhhat çalışanları de yapabileceğimiz her türlü şey için size dayanak vereceğiz dedim. Plastik cerrahi uzmanıyım, bunun dışında bir sürü şey için dayanak olabileceğimizi söyledik. Sarsıntıdan birinci çıkanlar genelde çocuklar, ziyan görenler, en çok üzüldüklerim de onlar. Plastik cerrahların birinci evvel alana gönderilmesinin nedeni şu; crush yaralanması dediğimiz bir ezilme yaralanması tipi var. Ezilme yaralanmalarında kasvet şu; enkaz altında kalan ya da bir yere sıkışan dokularda, kaslarda şişme ve ziyan görme oluyor. O kasların bir biçimde kişinin kendi vücuduna ziyan vermemesi için uygun müdahalelerle kasların açılması gerekiyor. Benim grubum üç kişiydi. Depremzedelere belirli kesiler yaparak kasları rahatlattık. Kasları rahatlatamazsak şayet, daha sonrasında bilhassa enkazdan geç kurtarılan hastalarda oluyor. O kaslardan etrafa yayılan, bedene ziyan verebilecek bir sürü faktör var. O faktörlerin yayılmasını engellemek için birinci müdahaleleri yaptık. 112 hava ambulanslarıyla hem kendi hastanemize, hem İstanbul, Ankara ve etraf hastanelere Elazığ başta olmak üzere depremzedeleri devrettik” sözlerini kullandı.
“ÇIKARILAN ÇOCUKLARIN HEPSİ BENİM ÇOCUKLARIMA BENZİYORDU”
17 Ağustos 1999 Depremi’nde ailesinin de enkaz altında kaldığını ve bu süreçte yaşananları hem bir tabip hem de bir depremzede yakını olarak anladığını anlatan Doç. Dr. Caşkan, “Depremin altıncı gününde ben alandan ayrıldım, kendi hastaneme geri döndüm. Altıncı günden itibarense yapılacak şeyler; geç devirde çıkarılanlar için maalesef çok dramatik tablolar. Burada birçok hastamız var, onlar için ölen dokuların, kişinin kendi bedenine ziyan vermemesi için bedenden uzaklaştırıyoruz. Tıpkı vakitte bunlardan bedene yayılan öteki faktörler olduğu için bu hastaların diyaliz ihtiyacı oluyor. Birçoğunu ağır bakımda izliyoruz. Burada ailesi olmayanlar, çocuklarının nerede olduğunu bilmeyen aileler var. Başlı başına güç bir durum. Allah yardımcımız olsun. Hastalarda birinci evvel dokularını rahatlattık, kol ve bacaklarının sirkülasyonunu sağladık. Daha sonrasında ki emin olun, bunlar bile o kadar sıkıntı koşullarda ki orada bulunduğum sırada altı şiddetinde artçılar olurken bile ameliyat masası o süratle sallanırken bile düşündüğüm tek şey; Allah benim çocuklarıma da ameliyat ettiğim çocuklara da acısın. Ben 1999 sarsıntısında yeni mezun hekimdim. İzmit Okmeydanı’nda nöbetçiydim o gece alana ulaşmam beş saat sonraydı. İzmit merkezden de kendi konutuma Gölcük’e yaklaşık on yedi kilometre yürüyerek ulaştım. Aileme ulaşmamda yaklaşık 12 saat sürdü. Ailem meskenin çöken kısmından yaklaşık 3 saat sonra dışarıdaydı. Allah’tan zelzele sırasında yakınlarımdan birini kaybetmedim, lakin ne kaybettim; o devir cep telefonu da olmadığı için rastgele bir anım, ilkokulum, lisem birçok arkadaşım yok. Hatırladığım çok bir şey de yok. Ben enkaz altında kalmadım, zelzele bölgesine gittiğimde hiç şaşırdığım bir şey olmadı. 17 Ağustos 1999 Depremi’nin birebir şeylerini yaşadım. Ve tabip olduğum için yalnızca işimi yaptım. Duygusal olarak düşünebileceğim bir konumda değilim. Zira çıkarılan çocukların bile hepsi benim çocuklarıma benziyor” tabirlerini kullandı.
